سقوط آزاد

برای متولد ماه دی

مرد نگاهی به بال‏های شکسته فرشته انداخت و با تاسف سر تکان داد. فرشته یک کم ترسیده بود. با این حال سعی کرد ترس و نگرانی خودش را پنهان کند و لبخند بزند. مرد پرسید:

– مهم نیست اگر دیگر نتوانید پرواز کنید؟

فرشته کمی فکر کرد. نمی‏دانست چه جوابی بدهد. می‏دانست که هنوز خیلی دوست دارد در آسمان اوج بگیرد و بعد یکدفعه به حالت سقوط آزاد خودش را پرت کند طرف سیاره آبی؛ اما نمی‏دانست چطور می‏تواند توضیح دهد که دیگر دلش نمی خواهد بازگردد تو آن باغ کسالت بار. ترجیح داد به بهانه مالیدن غوزک پاهایش سکوت کند و جوابی ندهد. مرد دوباره پرسید:

– خیلی درد دارید؟

درد نداشت. یعنی داشت. ته دلش یک چیز بود که اذیتش می‏کرد؛ اما مال زخم های روی پا و بال‏های شکسته‏اش نبود. یک دردی بود از جنس ملال. مرد می‏خواست برود اما با خودش فکر کرد هر روز که نمی‏شود یک فرشته دید. دلش می‏خواست یک کم کنجکاوی به خرج دهد. می‏خواست در مورد آن بالا سوال کند. درباره چیزهایی که از کودکی شنیده بود و هنوز گاهی فکرش را به خودشان مشغول می‏کردند. اما به نظرش حال فرشته اصلا مساعد این جور گفت‏و‏گوها نبود.

– اگر نتوانید دیگر برگردید آن بالا چکار می‏کنید؟

فرشته شانه‏هایش را بالا انداخت.

– جایی دارید بروید؟

کجا را داشت برود؟ هیچ جا. چه کسی را می‏شناخت؟ هیچ کس.

– هیچ آشنایی ندارید؟

شانه هایش را بالا انداخت. سرما رفته بود در تنش. داشت می‏لرزید.

– یک قهوه می‏خورید؟

– قهوه؟

– خوب است. گرم‏تان می‏کند.

فرشته با بی‏تفاوتی شانه‏هایش را بالا انداخت. مرد زیر بازوان او را گرفت و آرام بلندش کرد. آنوقت دوتایی به سمت یک کافه راه افتادند. یکی از همان کافه‏هایی که مرد دخترهای اکراینی را برای کار می‏برد.