نرگس ایسم

در روانشناسی – که البته من سررشته ای از اون ندارم- نارسیسیسم نوعی ناهنجاری روانیه که به خودشیفتگی ترجمه میشه. وجه تسمیه اون هم از نام یکی از پرسوناژهای اسطوره ای یونان به نام نارسیسم گرفته شده. جوان بسیار زیبایی که دلباختگان فراوانی داشته اما کوچکترین اعتنایی به آنها نمی کرده. تا اینکه یک روز تصویر خودش رو در آب رودخانه می بینه و چنان عاشق و شیفته اون می شود که برای در آغوش گرفتنش بی اختیار میپره تو آب و البته غرق میشه. حالا این گل نرگس (Narcisse) در واقع همین جناب نارسیسه که خدایان به این شکل تبدیلش کردن که همیشه کنار آب باشه و بتونه خودش رو ببینه.

حالا که بحث واژه گزینی داغه (البته نمی دونم هنوز آیتم های تعلیمی تلویزیون هست یا نه که می گفت ننویسیم فلان بنویسیم فلان) فکر کردم چرا به جای نارسیسیم نگوئیم نرگسیسم؟ (کلمه خودشیفتگی کلاس نداره. ایسم هم نمیشه به تهش چسبوند!!). تا چند سال پیش در زبان کوچه و بازار مردم به این جور آدم ها «خود متشکر» هم می گفتند. حالا البته شاید واژه های تازه ای هم باب شده باشه چون قدر مسلم اینه که از ویروس این بیماری تو گلوبولای ایرانی جماعت فراوون یافت میشه. واکسن هم متاسفانه نداره.

البته مبتلایان این بیماری در مملکت ما بر اساس تبلیغاتی که از قدیم الایام در شان «تواضع» وجود داشته خودشیفتگی زبانی خود را پنهان و در واقع سرکوب می کنند که همین عمل سرکوب کردن باعث میشه که بیماری بدتر عود کنه و در رفتارشون ظاهر بشه. واسه همینه که من فکر می کنم ایام انتخابات زمان خوبیه واسه کاتارسیس (خدمت خوانندگان غیر تئاتری عرض کنم یعنی همون تزکیه خودمون). انتخابات دیگه عرصه تواضع بازی نیست آفا. اینجا دیگه باید «هرچی تو چنته داری رو بکنی بیاری». اگر هم نداری خوب باید بسازی. رقابت است شوخی که نیست. ببازی باید سماق بمیکی تا چهار سال دیگه.

حالا غرض از این روده درازی؟ چند تا عکس دیدم فکر کردم دوباره تو تهران برف اومده. دقیق تر که شدم دیدم نه بابا تراکت های تبلیغاتیه که همینجوری روی زمین ریخته. ناخودآگاه مقایسه کردم با همین فرانسه که یکشنبه گذشته انتخابات شهرداری هاش رو برگزار کرد و تا ساعت دوازده شب هم نتیجه انتخابات رو اعلام کرد (قابل توجه دوستانی که قول داده اند تا شب عید نتیجه انتخابات 24 اسفند را اعلام می کنند تا مردم موقع سال تحویل و دید و بازدید هول و ولای نتیجه انتخابات رو نداشته باشن. خدا خیرشون بده ) اما خداوکیلی ما انقدر کاغذ و اعلامیه دست مردم و رو زمین ندیدیم. تازه فرانسه که آخر اطلاعیه و بروشور چاپ کردنه.

حالا بگذریم. خدمت آقای خودم که شما باشید باید عرض کنم که غرضم از این حرف ها سیاست بازی نبود که فکر کنید موقع انتخابات تبش ما رو هم شیش هزارکیلومتر اونورتر گرفته. می خواستم یه زمینه مطالعاتی رو مطرح کنم که نمیدونم چقدر تو ایران جا افتاده؟ این زمینه البنته یه جورایی شبیه تحلیل محتواس که دوستان در حوزه روزنامه نگاری انجام میدن ولی خیلی آماری نیست: در حوزه ادبیات یه بحثی در مورد بررسی شخصیت نویسنده و نحوه نمود اون در اثر وجود داره که همین پدیده نارسیسیزم رو در نویسنده بررسی می کنه. فکر کردم اگه کسی پیدا بشه و از این دیدگاه یه تحقیق روی محتوای تراکت های تبلیغاتی نمایندگی مجلس بکنه نتیجه احتمالا چیز خواندنی ای میشه.