بهاریه

همیشه دید و بازدیدهای نوروزی به نظرم مضحک می‏آمد. پیش‏تر که کم سن و سال‏تر بودم و تنها، به طبع معاف بودم از تن دادن به این تکلیف شاق. همان روز اول عید جمعی را که نزدیک‏تر بودند و دوست‏ترشان داشتم در خانه مادر بزرگ – یادش به خیر در این اولین بهار بی مادر بزرگ!- می‏دیدم و بقیه ایام تعطیلات را کنج اطاقم کتاب می‏جویدم.

بعدها که وارد حوزه کار شدم این شکنجه دو چندان شد چون غیر از خانه، دید و بازدیدهای مضحک‏تر محیط کار هم بود که نمی‏شد از آنها گریخت.

بعد از ازدواج، خوشبختانه فائزه هم مثل من میانه چندانی با این قبیل دید و بازدیدها نداشت، اما از آنجا که گاهی چاره‏ای نبود. سعی کردیم به این اجبار رنگ اختیار بدهیم و تظاهر کنیم چیز مسرت‏بخشی است.

البته عنادی با اصل قضیه نداشتیم، تنها خرده‏ای که می‏گرفتیم این بود که می‏دیدیم متاسفانه با خالی شدن این سنت از روح اولیه‏اش آئین دید و بازدید نوروزی تبدیل به مراسمی مضحک شده است. مثل قضیه همان سه کارگری که زمین را می‏کندند تا لوله آب نصب کنند؛ حتما شنیده‏اید: اولی وظیفه داشت زمین را بکند، دومی باید لوله را کار می‏گذاشت و سومی نیز بایستی بعد از نصب لوله روی گودال خاک می‏ریخت. تا اینکه یک روز کارگر دوم مریض می‏شود. اما دو کارگر دیگر که مثل همه ما آدم‏های بسیار وظیفه‏شناسی بودند تصمیم می‏گیرند به کارشان ادامه ‏دهند: اولی زمین را می‏کند و دومی پر می‏کند... و از نظر من این دید و بازدید نوروزی دقیقا یک همچین حالتی داشت.

اما حالا، حالا که دور از تمام آن های‏و‏هوهای نوروزی ، دل‏مان هوای بهار را کرده است و به علت دوری از هر هم نفس هم کلام، ظرفیت شرکت کردن در هر نوع نشست خانوادگی و دوستانه و محفلی و غیره و غیره را پیدا کرده‏ایم، حس میکنیم همین قدراش هم خوب است و کاش قدرش را بدانیم که اگر همین هم نبود، چه بود؟ یاد مادربزرگ و خانه‏اش به خیر که تا بود حتی من گریزپا هم تن می‏دادم به رسومی که امروز حسرتش را می‏خورم...

سال نو مبارک...