مگه یه پروانه چقدر عمر می کنه؟

همیشه همینطو ری بود. ایده‏های ناب وقتی به ذهنش می‏رسیدن که یا داشت راه می‏رفت و عجله داشت زودتر برسه سرکارش یا داشت می‏خوابید و چشم‏هاش گرم شده بودن. واسه همین یا تنبلی‏اش می‏اومد که یه جا وایسه و اونا رو بنویسه یا رخوت و خواب آلودگی بهش امان نمی‏داد بلند بشه، چراغ رو روشن کنه و قلم به دست بگیره. بعد هم که سر فرصت پشت میز می‏نشست یا اون ایده اولیه به کلی یادش رفته بود یا دیگه به نظرش خنک و بی‏مزه می‏رسید. واسه همین، همیشه حسرت ایده‏های موقع راه رفتن رو می‏خورد و اینکه چرا همون موقع نمی‏تونسته بشینه و اونا رو یادداشت کنه.

اما این دفعه، این دفعه دیگه واقعا فکر می‏کرد باید یه جا وایسه و شروع کنه به نوشتن این شعر نابی که داره بهش الهام میشه. میدونست که اگه این کار رو نکنه و مطلع شعر از یادش بره همیشه حسرت اونو خواهد خورد. این شد که برعکس همیشه یه دفعه تصمیم گرفت گوشه خیابون، در محوطه چمن کاری شده کنار کنسرواتواری که صدای تمرین ناشیانه سازهای هنرآموزها ازش بلند بود بشینه و شعری رو که در حال فوران کردن بود یادداشت کنه. قلم رو از جیبش درآورد و همونجا دنبال یه تکه کاغذ هم گشت. بعد داخل جیب دوم و همین طور جیب‏های جلو و عقب شلوارجینش. هیچی نداشت حتی یه بلیط مترو. کیف پولش رو باز کرد و در بین دسته کارت‏های شناسایی و اعتباری و... دنبال یه کارت ویزیت بدرد نخور که بشه پشتش نوشت، گشت. اینجا هم چیز دندان‏گیری پیدا نکرد. متوجه قسمت جذاب‏تر کیف شد که یه اسکناس بیست یورویی و دوتا اسکناس پنج تایی توش بود. یکی از اسکناس‏های پنج تایی رو بیرون کشید و مونده بود معطل که حداقل مطلع شعرش رو گوشه اون بنویسه. کمی دل دل کرد و آخرش پشیمون اسکناس رو سرجاش چپوند و همونطور که بلند میشد زیر لب خودش رو دلداری داد که تا رسیدن به خونه مطلع شعر رو زیر لب تکرار می‏کنه تا حفظ بشه. همین کار رو هم کرد اما هنوز به سر چهار راه نرسیده بود که معلوم نیست چی شد حواسش رفت یه جای دیگه و اصلا یادش رفت داشته مطلع شعر رو زیر لب تکرار می‏کرده.

همونطور که به آدمک قرمز چراغ عابر پیاده نگاه می‏کرد و منتظر بود خاموش بشه تا بتونه رد بشه، یکدفعه یاد شعرش افتاد. نه تنها مطلع اونو فراموش کرده بود؛ بلکه حتی موضوع و حال و هواش رو هم پاک از یاد برده بود. حتی یادش نمی‏اومد در چه زمینه‏ای بوده؟ آه از نهادش بلند شد.

آدمک سبز روشن شد. دستاش رو کرد تو جیبش و از خیابون رد شد. وقتی رسید اون طرف، موضوع براش علی‏السویه شده بود. شانه‏هاش رو بالا انداخت و با خودش گفت: خوب، شعری که اندازه یه پنج یورویی نمی‏ارزیده لابد بیشتر از اون هم نمی‏ارزیده دیگه. باید یاد بگیرم همون موقع که یه شعر موقع قدم زدن چند لحظه روی شونه‏ام می‏شینه و تو گوشم نجوا می‏کنه باهاش حال کنم و بعد که عین یه پروانه پر میکشه و میره دلتنگ رفتنش نشم.. مگه یه پروانه چقدر عمر می‏کنه؟ بعد یاد آنتونن آرتو افتاد و خنده‏اش گرفت. آرتو یه موقع به ناشری که شعرهاش رو رد کرده بود اعتراض کرده بود که اشعارش حتی اگر ضعیف باشن سزاوار زندگی کردن هستن. چقدر این حرف به نظرش از آرتو عجیب اومد...