فاوست

همین چند دقیقه پیش بود که در یک برنامه تلویزیونی گزارشی دیدم از قطاری قدیمی در سوئیس که با هزینه ای بین 650 تا 2000 یورو (بر حسب طول مدت سفر و سایر خدمات ارائه شده مثل قرار دادن مسافر در معرض حمله راهزنان!) مسافران را در محیط نوستالژیک سفر با اولین نوع قطار قرار می دهد. بلافاصله بعد از آن گزارش دیگری دیدم درباره یک تلویزیون کوچک جیبی, کمی بزرگتر از یک تلفن موبایل, که قادر به ضبط و نمایش دوباره برنامه های تلویزیونی با ظرفیتی بسیار بالا است. در نهایت تعجب می دیدم که تماشاگران حاضر در برنامه تلویزیونی هر دو گزارش را با تحسین نگاه می کردند .

واقعا چه عاملی باعث می شود که انسان برای دستیابی به تکنولوژی هرچه پیشرفته تر تلاش می کند و در عین حال نگاه حسرت بارش به پشت سر است ؟ جز این است که او در موقعیت تراژیکی قرار دارد که از یک سو ناگذیر از تلاش برای کشف و بهره گیری از ظرفیت های نهایی جهان پیرامونش است و از دیگر سو بر آنچه که هر لحظه پشت سر می گذارد دل میسوزد و اشک می ریزد؟