من برای تعطیل شدن تئاتر پارس دل نمی سوزانم
چند روز است که در سایت های خبری داخل کشور اخبار مربوط به تعطیلی تئاتر پارس و اظهار نظر های همراه با تاسف پیشکسوتان تئاتر را دنبال می کنم. اما راستش من با آن مسئول حوزه هنری که گفته است تئاتر پارس در شرایط فعلی کارایی اش را به عنوان یک مجموعه فرهنگی از دست داده است بیشتر موافقم تا عزیزان پیشکوتی که با احساس نوستالژیک مربوط به دوران رونق سالن های تئاتر این خیابان ( دورانی که به قول بهنود خیابان لاله زار شانزه لیزه ایران بود) از این سالن یاد می کنند. یادم می آید وقتی چند سال پیش در دوران دانشجویی یکی از اساتید درس تاریخ نمایش در ایران به بهانه آشنا کردن دانشجویان با سیاه بازی قصد داشت دانشجویان را به دیدن یکی از نمایش های لاله زاری ببرد ( می بینید حتی این اسم جایگزین یک نوع نمایش ایرانی شده است) تعدادی از دانشجویان ازهمدیگرمی پرسیدند خیابان لاله زار کجاست؟ و بعد بعضی دخترهای دانشجو نشانه های ترس در چهره هایشان نمودار شد و دست آخر با پسرها قرار گذاشتند که با هم قدم به این خیابان خطرناک بگذارند. در تالار نمایش هم بخش خاصی برای دانشجویان رزرو شد تا مبادا در تیررس متلک گویی سربازان شهرستانی و دستفروش های دوره گردی قرار بگیرند که برای ساعتی خنده و تفرج پای به این سالن گذاشته بودند و... و تازه یادم هست که همین دانشجویان چطور نمایش و اجرای آن را با نیشخند نگاه می کردند و به باد تمسخر می گرفتند و …
وقتی آدم می بیند در کشوری مثل فرانسه چه اهتمامی بابت حفظ و مرمت بافت مناطق سنتی و قدیمی صورت می گیرد و حتی در ده کوره ها نیز شهرداری ها اجازه نمی دهند نمای خارجی ساختمان ها تخریب شود. دلش از این همه جفا که بر آثار تاریخی مان می رود می سوزد. بیخود نیست که شهری مثل پاریس به تنهایی 75 میلیون گردشگر را در سال پذیرا می شود (یعنی بیش از کل جمعیت فرانسه) اما مدیران ما رویای جذب یک میلیون گردشگر را در برنامه پنج ساله آینده خود آرزو می کنند. در یکی از شهرهای کوچک شمال فرانسه از یک موزه بازدید کردم که فقط تصاویر یک پرده نخ دوزی شده (مثل کوبلن) چند صد ساله را به دیوارها چسبانده بودند و با نورپردازی و ... برای خودشان مثلا موزه فرش ساخته بودند. در حالی که در کشور ما هزاران اثر تاریخی واقعی در پستوها و انبارها خاک می خورند.
من برای تعطیل شدن تئاتر پارس دل نمی سوزانم. برای من لاله زار همان روز ویران شد که تکیه دولت خراب شد.
Labels: نظر
posted by Bahram Jalalipour | 7:35 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home