آبی

بهناز نوشته بود: « سلام، مادر بزرگ چند روز بود حالش خوب نبود. چند روز اومد خونه ما، چند روز رفت خونه خاله فخری، چند روز هم بیمارستان بود. یکشنبه که رفتم بالا از گوشه چشم نگاهم کرد. یک لحظه یاد ننجون افتادم. فردا که رفتم خونه، شب که شد یاد فیلم مادر افتادم. (احساس کردم بهتره الان بدونی. ببخشید)». ش
فهمیدم یا دلم خواست خودم را به نفهمیدن بزنم؟ مگر نه اینکه وقتی فکر چیزی را می‏کنی اتفاق می‏افتد؟ فکر کردم حتما منظورش این است که تلفنی بزنم و احوالی بپرسم. فکر می‏کردم الان که زنگ بزنم و بپرسم: «مادر چطوری؟» هر قدر هم که حالش بد باشد عین همیشه جواب می‏دهد: «مثل پلو تو دوری!» واسه همین وقتی برخلاف همیشه دایی گوشی را برداشت و گفت سه روز است مرده و امروز ختم‏اش است، یکباره گوشی از دستم افتاد. خیلی سخت است که جایی باشی که حتی نتوانی یک داد بکشی. فائزه آریان را برد بیرون. مگر نه اینکه همیشه بهش گفته بودم: «مرد که گریه نمی‏کنه!». حالا می‏دید که مردها هم گریه می‏کنن! آن هم بدتر از بچه‏ها. لابد به همین دلیل به خودش حق داد در حالی که بغض کرده است بگوید: «بابا، دیگه گریه نکن. گریه مال بچه‏هاس!». ش
انصاف نیست. اخبار را ازت مخفی می‏کنند که ناراحت نشوی و بعد یکدفعه در مقابل واقعیتی عظیم قرار می‏گیری و مجبوری آن چیزی را که خودشان ذره‏ذره پذیرفته‏اند و خرده‏خرده هضم کرده‏اند یکدفعه بپذیری. ش
وقتی فائزه و آریان رفتند بیرون، یک ساعتی توی تاریکی، گوشه اطاق چمباتمه زدم و به او فکر کردم. برای اولین بار از خداوند خواستم بهشت و دوزخ واقعا وجود داشته باشند، نه آن طوری که گاهی می‏گوئیم: «بهشت و جهنم تو همین دنیاس!»، نه، واقعا دلم خواست وجود داشته باشند هرچند که به ضرر خودم بود که همه عمر از جاودانگی و ملال آن وحشت داشتم. دلم خواست بهشت و دوزخ وجود داشته باشد فقط برای او؛ برای او که همه عمرش عمیقا آنها را باور داشت و برای او که سهمی از موهبت‏های بهشت‏های زمینی نچشیده بود. ش

***

امروز حالم بهتر است. از صبح، هر جا که می‏روم حس می‏کنم دنبالم است. یاد وقت‏هایی افتادم که با بی‏حوصلگی می‏پرسید: «بهرام، چقدر درس می‏خونی؟ خسته نشدی؟ بسه دیگه!» یا وقتی‏‏هایی که به انبوه کتاب‏های توی کتابخانه‏ام نگاه می‏کرد و می‏گفت: «همه اینا رو خوندی؟ خوب واسه چی نگرشون داشتی؟» و من می‏خندیدم بدون اینکه یادم بیاید اولین کتاب‏های زندگی‏ام را او برایم خواند؛ همان دو تا قصه مصور منظومی که نقاشی‏هایی به سبک نقاشی‏های قهوه‏خانه‏ای داشتند. یادم می‏رود که اولین قصه‏های زندگی ام را او برایم گفت و او بود که کودکی‏ام را به دنیای اسرارآمیز قصه‏ها پیوند زد. ش

الان که در کتابخانه دانشگاه نشسته‏ام و یکدفعه دلم خواست از او بنویسم حتما کنارم نشسته است و دارد یک کتاب را ورق می زند. جوان شده؟ جوان بود. همیشه دلش جوان بود و به همین خاطر است که هیچوقت باور نمی‏کنم رفته باشد. ش

***

عهد کرده بودم که اینجا چیزهایی بنویسم که جنبه عمومی داشته باشند و به حوزه هنر و فرهنگ مربوط شوند اما چه کنم. غربت باعث می‏شود که آدم وقتی دلتنگ است در هر چاهی سر فرو کند و فریاد بکشد. ش